WONEN IN ITALIË – Een zomerse middag
Ik zit buiten een beetje in de zon te dommelen na de warme lunch als ik opeens word opgeschrikt door een donderend: "Christina!!" Het is buurman Edoardo die vanuit zijn tuin naar me staat te roeptoeteren.
"Heb jij elektriciteit?" vraagt ie. "Ga 'ns kijken of het licht het bij jou doet." Ik loop naar binnen en druk op een lichtknopje. Er gebeurt niks. Ik trek de ijskast open. Donker, uit. Ik vloek bij mezelf. Het is weer eens zo ver, de electriciteit is uitgevallen.
Gelukkig is het nu mooi weer maar in de winter betekent het: geen licht, geen verwarming, niet kunnen koken, geen tv en m'n telefoon niet kunnen opladen. Een ander denkt misschien: o leuk, we gaan een vuurtje maken en steken de kaarsen aan, maar ik word hier altijd erg ongelukkig van.
Ik loop terug naar Edoardo en meld dat ik ook geen elektriciteit heb. Daar komt ook Guglio z'n huis al uit. Via de app S.O.S. Mombarcaro komen we te weten dat er al mensen van de Enel onderweg zijn.
We hebben nog niet eens onweer gehad en dan nu al een storing, mopper ik. Tussen zes en half zeven floept alles weer aan. Ik zit dan met Giorgio en zijn schoondochter Catarina een glaasje te drinken aan de nieuwe tuintafel. Giorgio komt altijd eens in de twee weken mijn gazon maaien.
Hij en zijn vrouw Rada zijn goeie vrienden geworden. Ze komen uit Bosnië, uit Banja Luka. Ze wonen al 20 jaar in Italië. We hebben het vaak over Bosnië en over de oorlog. Giorgio's ouders zijn aan het eind van de oorlog bij een bombardement om het leven gekomen.
We hebben het ook nu weer over Bosnië. Catarina vertelt hoe veel Bosnische steden leeglopen. Steden die voor de oorlog welvarend waren, maar waar nu geen werk meer is. Mensen trekken weg naar Oostenrijk of Duitsland.
Catarina is een maand geleden met Giorgio's zoon Boris getrouwd. Grappig dat beide kinderen van Giorgio en Rada, die kleuters waren toen ze Bosnië verlieten, toch allebei een partner uit hun geboorteland hebben gekozen.
Boris met Catarina en dochter Dayana met Wladimir. Catarina vertelt dat ze bijna logopediste is. Ze heeft gestudeerd in Belgrado. Ze moet nog 1 jaar. Nu is het zaak voor haar om snel goed Italiaans te leren.
Als ze weg zijn geniet ik nog even van m'n tuin. Pas gemaaid gras ruikt lekker. Vlinders fladderen rond de net uitgekomen irissen. Boven op m'n terras schittert een nieuwe petunia. Met rose/lila bloemen dit jaar. Het is een wonder dat ie daar zo mooi in z'n pot staat.
Heb je al eens een grote petunia uit zijn plastic pot van het tuincentrum gehaald om hem over te zetten in een terracotta pot? Moet je 'ns proberen. Bij het uit de pot schudden van de plant ontschoot ie me deze keer en rolde hij naar beneden de hele tuin door. Wonder boven wonder was ie nauwelijks beschadigd.
Nu het stabiel mooi weer is, zit ik iedere middag, na in de tuin gewerkt te hebben, tevreden het dal in te kijken. Ach en dat de elektriciteit het dan af en toe niet doet.....ik ben het alweer vergeten.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
